Long time no see! Of eigenlijk: long time no read. Ik ben er even tussenuit geweest voor wat belangrijke zaken in het leven, namelijk het huwelijk en de honeymoon. Even niet bezig zijn met rompslomp en randzaken, maar met puur genieten. Ik heb zelfs de pen niet opgepakt de afgelopen maand. Het enige dat ik oppakte was de vork, om weer een mossel, coquille of verse kabeljauw uit de Cantabrische zee in mijn mond te stoppen.

De afgelopen tien jaar hebben jullie mee kunnen genieten van mijn leven als Limburger in Tilburg. Jullie hebben gelezen over mijn verhuizingen, verbouwingen en zeker ook alle feestjes en feestdagen die ik in onze Kruikenstad vierde. Van Roze Maandag en de Meimarkt tot Festival van het Levenslied. Jullie lazen hoe ik van groentje naar doorgewinterde Kruik ben gegaan. Ik ben zelfs met een échte Tilburger getrouwd nu.

Er breekt een nieuwe fase aan. Nee hoor, niet eentje waarbij ik opeens achter het fornuis ga staan, met mijn neus in de babyluiers zit óf achter de geraniums plaatsneem. Maar ik merkte de afgelopen maanden dat de wildernis uit mijn leven is. De ongerepte jungle in mij is een beschaafd bloemenperkje geworden en de drukke cityring in mij nu de Blaak.

Ik sta niet ieder weekend op de bar, waar ik 38 champagnes drink. En alle typische Tilburgse feestjes heb ik ook al gehad. Het wordt dus iedere week moeilijker om jullie te entertainen met mijn leven. Nou snap ik wel dat jullie er enórm op zitten te wachten om iedere week te lezen dat ik lekker thuis ben gebleven, het onkruid in de voortuin heb gewied en lekker heb gerommeld in huis, maar ik voel dat het klaar is. Ik ben officieel Kruik nu. Mijn integratie is gelukt. Dus ik wil jullie vooral bedanken voor de afgelopen tien prachtige jaren. Voor het volgen, het lezen en hopelijk het lachen. En dan wil ik nu vooral afsluiten met: Houdoe en bedankt hè!