Hardlopen is wat hem zijn leven lang drijft. In 2024 staat de dan 78-jarige Peter Nouwens op een keerpunt in zijn leven en besluit een nieuwe uitdaging aan te gaan. Wandelend dit keer. “Tijdens die ruim tweeduizend kilometer ben ik mezelf wel een paar keer tegengekomen, ja.”

Tekst: Theo van Etten

Foto’s: privécollectie Peter Nouwens

Op de salontafel bij Peter thuis ligt een fotoalbum. ‘Voor Gea’ staat op de kaft. Het is een verslag van zijn wandeltocht naar Santiago de Compostela, ook wel aangeduid als de Camino. Peter liep hem in 2024, als eerbetoon aan zijn kort daarvoor overleden echtgenote. Het werd tevens een verwerkingsproces.

Rugzak

Een van de vragen die Peter zich na haar overlijden stelt is: hoe ga ik mijn zomervakantie invullen? “Meer dan dertig jaar waren wij samen met een Volkswagenbusje door Europa getrokken. Dat zag ik mijzelf in mijn eentje niet doen. Mijn buurman bracht me op het idee om te gaan wandelen. Dat moest dan de Camino maar gaan worden.”

Vanuit Tilburg begint Peter aan de 2200 kilometer lange tocht. Vooral de eerste weken voelen eenzaam. “Ik begon tegen mezelf te praten. Stelde vragen als: ‘Hé Peter, hoe zou jij dit oplossen?’ Ook heb ik heel wat afgekletst met Gea. Alsof ze in mijn rugzak zat.” Ondanks zijn goede conditie gaat de tocht niet van een leien dakje en regelmatig vraagt hij zich af waar hij toch aan begonnen is. Zijn diepste dal ervaart hij als hij na een lange regendag door de plaatselijke pastoor uit het kerkje wordt weggestuurd, waarin hij wil overnachten. “Uiteindelijk heeft een jonge moeder mij per auto naar een hotelletje in de buurt gebracht. Daar was dan toch die engelbewaarder.”

Mazzel

Ook zijn fysieke conditie houdt Peter op de been. “Die Spanjaarden noemden mij ’The Crazy Dutchman’. Omdat ik als een van de weinige pelgrims van huis uit was vertrokken en helemaal geen last had van blessures en blaren. Wat zij ook opvallend vonden was dat ik in grote drukke steden vaak op de lokale bus stapte, om de verkeersdrukte te mijden, want daar vindt hij niks aan.”

Peter is wonderbaarlijk fit voor zijn leeftijd. Sinds zijn studententijd doet hij aan hardlopen. Later komen daar voetbal, tennis, skiën en schaatsen bij. In Tilburg wordt hij lid van de wegatletiekclub Tilburg Road Runners, waarvan hij later negen jaar lang voorzitter zal zijn. “Hardlopen is voor mij altijd ontspanning geweest. Mijn hoofd leegmaken na een drukke werkdag.” Hij loopt vele halve marathons en tien kilometerwedstrijden. Blessures heeft hij amper. “Is dat een prestatie? Nou nee, eerder de mazzel van een gezond lichaam. Mijn mentaliteit om gezond en fit te blijven zal de rest gedaan hebben. Ik vind sporten gewoon leuk. Het geeft me energie.”

Warande

Hoewel Peter nog steeds verdrietige momenten kent, had hij de drie maanden durende ervaring niet willen missen. “Ik heb geleerd om te gaan met de momenten dat ik alleen ben. Afgelopen zomer ben ik in mijn eentje met mijn busje op vakantie geweest!” Nu, op zijn 80e, loopt Peter nog steeds hard, waarvan één keer georganiseerd in de Oude Warande. “Dat kan ik echt iedereen aanraden. De combinatie van sporten met sociale verbondenheid voegt iets toe. Het tempo is totaal niet belangrijk. En wat dacht je van de omgeving, je ziet de seizoenen wisselen. In de herfst is het bos op zijn mooist. En straks in de lente, als alles weer ontluikt, krijg ik weer volop nieuwe energie.”