Rob Sergeant 'Ik ben blij met de Autismeweek'

Vanwege de aanstaande informatiemarkt over autisme - op woensdag 28 maart in De Symfonie in Tilburg Noord - geven we alvast een inkijkje in het leven van stadsgenoten met autisme. Vandaag vertelt Rob.

Door Geert van Elten

TILBURG - "Een jaar geleden, op mijn 51ste, is vastgesteld dat ik een autistische stoornis heb. Ik had me vaak afgevraagd wat er met mij aan de hand was. Ik maak moeilijk contact en ben veel alleen geweest. Prikkels kan ik moeilijk verdragen. Op een feest had ik altijd koppijn. Eigenlijk lijk ik op mijn vader: heel behulpzaam, maar een kort lontje."

"Negen verschillende banen heb ik gehad, altijd in de industrie, meestal voedingsindustrie. Het liep steeds fout door de stress, waardoor ik ruzie kreeg met collega's. Waarover? Nou, ze maakten wel eens een grapje. Dat snapte ik niet, ik ging er serieus op in. Zij lachen, ik kwaad. Uiteindelijk bleef ik alleen achter. Drie keer ben ik vastgelopen. Twee keer kon ik daar zelf uitkomen, na verloop van tijd. De derde keer lukte dat niet meer. Ik zat in een diepe depressie. Niets lukte mij, ik had geen contacten meer. Zo wil ik niet verder. Trouwens, niemand zou me missen."

"Rond het jaar 2000 kwam ik terecht bij een psycholoog. Hij dacht aan een burn-out. Verder zag hij niks. Later zag de huisarts wel dat er meer aan de hand was. Hij vond me druk, gespannen, neerslachtig. Hij gaf me medicijnen. In die tijd vermoedde ik dat ik ADD had. Mijn schoonzus heeft dat ook. Uiteindelijk kwam ik op de PAAZ terecht. Daar had ik een goede psychiater die de depressie herkende en later een psycholoog. Nu heb ik twee soorten medicijnen. En sinds een half jaar ambulante hulp van Zintri."
"Eén keer per week komt de begeleider bij mij thuis praten. Dan hebben we het over financiën en het huishouden en over hoe het de afgelopen week gegaan is. Je ziet dat het vandaag netjes is, vanwege het bezoek. Maar het kan ook een rommeltje zijn. Voor meer sociaal contact doen we rollenspelen. Die heb ik nodig, want ik zal niet uit mezelf vragen hoe het met een ander gaat. Toch wil ik zo snel mogelijk van de begeleiding af. Want het kost met elke maand 170 euro aan eigen bijdrage. Liever heb ik een indicatie om inzicht te krijgen in wat er in mijn hersenen gebeurt. Mijn kortetermijngeheugen is slecht. Dat merkte ik ook bij het studeren, had moeite om teksten te onthouden."

IFF
"Nu werk ik acht jaar bij IFF in Tilburg. Daar maken we smaakstoffen. Ik meng vloeistoffen en poeders. Dat moet heel gestructureerd, anders gaat het fout. Ik weet precies wat ik moet doen. Ik heb ook ander werk gedaan, maar dat was te complex. Ik kreeg te veel stress. Nu heb ik geaccepteerd, dat ik dit blijf doen. Ook al heb ik een mbo-opleiding procestechniek. Er werken meer mensen met autisme en ADD bij IFF, dat maakt het iets gemakkelijker."

Bij het Rode Kruis werk ik als vrijwillige EHBO'er bij evenementen. Dat gaat goed, want daar is langetermijngeheugen nodig, voor medische kennis. Ik moet alleen kiezen waar ik wil helpen. Een vol voetbalstadion is prima, dat is één geluid. Maar op een kermis hou ik het niet uit. Allemaal verschillende geluiden door elkaar. Gelukkig begrijpen ze dat wel bij het Rode Kruis. Bij de sport heb ik rugby ingeruild voor atletiek, vanwege mijn slechte motoriek. Ook ben ik als ervaringsdeskundige actief bij het Autisme Informatie Centrum. Ik doe nog aan mindfulness en ben lid van een Tibetaans centrum voor meditatie"

"Ik ben blij met de Autismeweek. Het is belangrijk dat mensen meer weten hoe ze ermee om moeten gaan."