Enrico Lazzaretto werd vijfendertig jaar geleden geboren in Padua. Een stad in het volleybalgekke Italië, ter grootte van Tilburg. Enkele jaren geleden gooide hij het roer om en vertrok hij naar Nederland. Tilburg werd zijn nieuwe thuisstad.
Door Theo van Etten
Enrico is al vanaf zijn elfde verknocht aan volleybal. Aanvankelijk doet hij aan zaalvolleybal, later speelt hij beachvolleybal op hoog niveau. Drie trainingen per week plus krachttraining is normaal. Hoewel beachvolleybal dezelfde structuur kent als zaalvolleybal – je mag bij beide varianten bijvoorbeeld maar drie keer spelen – zijn de disciplines totaal verschillend, vindt hij. “Vooral psychologisch zit het spelletje anders in elkaar. Met z’n tweeën spelen is totaal anders dan met een team van zes. Dan kun je nog weleens mopperen op een collega-speler, of je kunt een wissel toepassen als het niet goed gaat. Dat is bij beachvolleybal ondenkbaar. Je bent honderd procent op elkaar aangewezen en moet het samen zien op te lossen.”
Tropische sferen
Via studies in Venetië en Bologna behaalt hij in Rome zijn PHD in econometrie. Hij krijgt een goede baan bij Deloitte en werkt parttime als docent aan een universiteit. Maar na anderhalf jaar voelt hij: dit gaat het niet worden. “Ik was ambitieus en had veel tijd geïnvesteerd in mijn carrière. Maar deze baan gaf mij veel stress, er heerste een streng arbeidsregime. Er moest iets veranderen.”
Vrienden in Nederland halen hem over om naar hier te komen. Enrico wordt docent op Tilburg University. Maar nog voordat hij woonruimte heeft gevonden, googelt hij naar de mogelijkheden voor beachvolleybal. Bij Beach Tilburg wordt hij met open armen onthaald en hij stroomt direct in op het hoogste trainingsniveau. “De mensen zijn aardig en de sfeer is echt tof. We hebben hier weliswaar geen echt strand en ook de zee is ver te zoeken. Maar qua entourage is het echt goed toeven. Er wordt veel georganiseerd, compleet met tropische muziek.”
Fietsen
Ondanks de gastvrije ontvangst is het dagelijks leven in Tilburg wel even wennen voor de Italiaan. “De stap was groot. Tilburg is heel anders dan Rome. Maar je moet de verschillen adopteren om ze te kunnen begrijpen. Zo heb ik geleerd om directer te zijn en ik geniet ervan dat je hier overal kunt fietsen. In Rome is dat een no-go.” Toch mist hij zijn thuisland bij vlagen. “Natuurlijk, daar zijn mijn vrienden en familie, het weer en het eten zijn anders. Maar ook Tilburg heeft zijn charmes. Het Spoorpark met het T-Huis, de Piushaven, het Dwaalgebied en de Emmapassage, dat zijn fijne plekken.”
Schrobbelèr
Inmiddels heeft Enrico ook zijn eerste liefde weer opgepakt: zaalvolleyballen bij Dunamis (Goirle). Al in zijn eerste jaar promoveerde zijn team naar de derde divisie. Na nog eens een succesvol jaar volgde promotie naar de tweede divisie. Waarom koos hij niet voor Volley Tilburg? “Dat is puur toeval. De allereerste mensen die ik bij Beach Tilburg ontmoette, speelden bij Dunamis. Er was nog een plek vrij voor een passer-loper, ik ben direct mee gaan doen. Het is een fijne club, hoewel de zaal niet kan tippen aan T-Kwadraat. En ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Onze yell bij Dunamis is trouwens ‘Schrobbelèr!’ Dat is tevens mijn favoriete drankje. Echt Tilburgs, toch?”