Alles wat Simon Kossen (73) doet, bestaat uit uitersten. Dat geldt voor zijn werk en zijn sport, maar ook voor ongezonde aangelegenheden als roken en drinken. Zo’n vijfentwintig jaar van zijn leven deed hij aan hardlopen. En ook daarin ging hij verder dan vele anderen.

Door Theo van Etten

“Ja, een marathon was leuk, maar zou ik ook niet een stuk verder kunnen lopen dan die veertig kilometer?” Een dergelijke gedachte maakte zich midden jaren tachtig van Simon meester. Hij is in de fysieke bloei van zijn leven en combineert vijf, zes keer per week hardlopen met elf uur per dag werken. Dat wil niet zeggen dat hij supergezond leeft. Met roken is hij weliswaar gestopt, maar na een marathon smaken bier en friet opperbest. Simon leeft in extremen en rolt van de ene verslaving in de andere. “Pas op mijn 64e ontdekte ik dat autisme de oorzaak was,” blikt hij terug. “Ik had al vijfentwintig jaar mentale problemen en mijn gezin en omgeving hadden daar veel last van. Maar ik kon de dingen niet anders aanpakken dan op mijn manier.”

Tilburg Road Runners

Zijn liefde voor het hardlopen wordt aangewakkerd als hij samen met zijn vrouw bergwandelingen maakt en merkt dat zijn conditie hem in de steek laat. “Hardlopen leek mij de makkelijkste manier om fitter te worden, toen ben ik ook gestopt met roken.” In die tijd is hardlopen op de weg nog geen alledaags verschijnsel. Daarom besluit hij in 1985 samen met Ad van Hest en Frans Denissen tot de oprichting van een wegatletiekclub: Tilburg Road Runners.

Tijdens zijn eerste marathon finisht Simon in een goede tijd, rond de drie uur. Maar hij wil meer en geeft zich over aan wedstrijden over zestig, zeventig en later meer dan honderd kilometer. Uiteindelijk doet hij mee aan ruim 300 wedstrijden, waarvan 59 marathons en 30 ultralopen. Zo’n 70.000 kilometer in totaal. Simon zegt dan in een flow te komen waarin hij zich kan afsluiten voor pijn of vermoeidheid. “Dat doet endorfine, dat stofje in je hersens, met je. Hoe gek het misschien ook klinkt, bij dergelijke duurlopen ervaar ik één grote golf van euforie.”

Structuur en rust

Simon gaat helemaal op in het hardlopen. “Het was een verslaving, ik moest gewoon gaan. Zelfs als we een feestje hadden, ging ik daar hardlopend naartoe. Ik zag ook niet in waarom dat niet zou kunnen. Gelukkig heeft mijn vrouw mij daarin altijd goed gesteund; zij nam dan schone kleren voor mij mee.” Ook doet hij mee aan vierweekse trackings in Nepal, waar hij hoogtes bereikt van wel 7000 meter. “Op enig moment had ik die Alpen wel gezien. Die dagen in Nepal waren heel gestructureerd ingedeeld. Dat gaf rust.”

Afgesloten hoofdstuk

Door mentale problemen verloor Simon helaas de lol in het hardlopen. “Gelukkig heb ik plezier gevonden in het werken aan de computer,” zegt hij. “Ik mis het hardlopen niet. Voor mij is dat een afgesloten periode, waar ik veel aan te danken heb. Was ik niet gaan hardlopen, dan was ik mogelijk in de goot beland. Momenteel gaat het lichamelijk niet zo goed met mij. Maar zonder al die jaren van hardlopen, was ik er nu toch slechter aan toe geweest.”