Voor mij was Sinterklaas het mooiste en spannendste feest van het jaar. Leuker dan mijn verjaardag, Kerstmis of oudjaar. En hoewel dat al een halve eeuw geleden is en wij het allang niet meer vieren zoals toen, blijft dit voor mij een mooie traditie. Er is een groepering opgericht die het allemaal anders wil zien. Dit gezelschap van activisten houdt op 5 december op te bestaan. De tegenstanders van deze demonstranten – want die zijn er uiteraard ook – zullen dat op hun beurt weer met gejuich begroeten. Ze denken aan een uitzwaaimomentje vanaf de kade, op 6 december.
Het enige wat de stichting tot nu toe heeft bereikt, is het ontstaan van roetveegpieten en allerlei varianten in de regenboogkleuren. Dat is niet erg, want de kinderen maakt het allemaal niet uit. Die willen alleen maar cadeautjes. Dat de Sinterklaasliedjes zijn aangepast is ook allemaal niet rampzalig. Ze zingen maar een eindje mee. Het zijn vooral de volwassenen die er een heisa van maken. Volwassenen zijn kinderen geworden en kinderen gaan er volwassen mee om. Verder hebben voor- en tegenstanders bewerkstelligd dat de Kerstman inmiddels Sinterklaas heeft ingehaald qua populariteit, dat de term Blokkeerfriezen is ontstaan, dat snelwegen door het leger moeten worden ontruimd en dat voor intochten soms 600 agenten moeten worden ingezet. Daar sta je dan, als agent, rugtassen te controleren op een kinderfeest. 600 agenten, zelfs Ajax – Feyenoord krijgt niet eens zoveel blauw toebedeeld. Sterker nog: bij deze klassieker wordt de aanhang van de tegenpartij geweerd. Bij kinderfeestjes laten we het echter gewoon toe.
De maatschappij is aan verandering onderhevig. Dat geldt ook voor cultuur. Wat ik vooral van de mensen vraag, is of ze hun fatsoen willen houden en met een open mind naar elkaar willen luisteren. In mijn kindertijd was zwarte Piet niet zwart maar bruin, was streng, en de roe was zijn belangrijkste gereedschap, alsook de zak waarin stoute kinderen mee naar Spanje ontvoerd werden om in de pepernotenmolen terecht te komen. Om de kinderzieltjes te behoeden voor deze angst is Piet toen getransformeerd tot een dommige pikzwarte strapatsenmaker. Tegen deze transformatie was wel wat verzet, toen nog op fatsoenlijke wijze, maar het ging wel gewoon door.
Tegenwoordig is er weer een nieuwe traditie bij gekomen: discussie over het Sinterklaasjournaal. Het zou te heftig zijn voor kinderen. Nu klagen ouders over de oorlogsthematiek in de eerste afleveringen. Het Sinterklaasjournaal heeft altijd een dubbele laag met een knipoog naar de actualiteit. Daar is op zich niks mis mee. Het is een verhaal voor kinderen waarvan je ook altijd weet: het komt goed.
Maar misschien is het een idee om een keer wat onderwerpen van binnen de eigen landsgrenzen aan de kaak te stellen. Door de jaarlijkse intochtophef werd de aardbeving in Groningen naar de achtergrond gedrukt.
Misschien dat de regie van de landelijke Sintintocht hier volgend jaar aandacht aan kan besteden. Lijkt me voor de allerkleinsten pedagogisch verantwoord en ontzettend leerzaam. Volgend jaar gewoon de intocht in Moerdijk. Nu het nog kan.