Marlène vertel eens...

Marlène vertelt over het verlies van haar twee kinderen in anderhalf jaar tijd en wat haar geholpen heeft. Ze wilde haar kinderen alle liefde geven. Ze zou het allemaal anders doen totdat...

Marlène verloor vijf dagen na de bevalling geheel onverwacht haar dochtertje Mylou. Er waren complicaties bij de bevalling maar niet van dien aard dat Mylou zou overlijden. Ze werd overgebracht naar een specialistisch ziekenhuis in Utrecht.

Marlène moest thuis herstellen, met twee foto’s van haar dochter in het kraambed. Haar toenmalige echtgenoot ging mee naar het ziekenhuis en bleef elke middag bij hun dochtertje; alles leek goed te gaan. De schrik was groot toen ze de vijfde dag van Mylou haar leven gebeld werden dat ze snel moesten komen. Bij aankomst in het ziekenhuis bleek Mylou te zijn overleden. Marlène kreeg Mylou eindelijk in haar armen, overleden, koud, blauwe lipjes, voor haar niet meer herkenbaar door de medicatie.

Een wirwar aan gevoelens en ongeloof waren het gevolg. Geen roze wolk maar de keiharde realiteit; van een geboortekaartje binnen een week naar een overlijdensbericht. Marlène zou veel dingen nu anders doen. De tijd was er toen nog niet naar. Ze zou nooit naar huis zijn gegaan, ze zou Mylou op haar buik willen, ze zou haar willen vasthouden en alle liefde geven die ze in zich heeft, ze zou haar mee naar huis genomen hebben, gedoopt hebben en ze zou foto’s hebben gemaakt als herinnering. Mylou was zo mooi en gaaf.

Marlène werd opnieuw zwanger: van een tweeling. Ze sprak haar angst uit en iedereen zei ’dat overkomt je geen tweede keer’. De angst bleef ondanks de goede begeleiding. De baby’s werden drie weken eerder geboren: Manon was gelukkig gezond, Roel was er slecht aan toe en heeft vier weken gevochten voor zijn leven. Marlène heeft er toen voor kunnen zorgen dat Manon en Roel samen op Intensive Care zijn gedoopt. Uiteindelijk stierf Roel heel rustig in het bijzijn van beide ouders.

Marlène deed het nu wel anders, ze pakte zoveel als toen mogelijk de regie: ze heeft Roel op haar buik gehad, ze heeft hem vastgehouden en alle liefde gegeven, al was het vanuit de couveuse, en heeft veel foto’s gemaakt. Roel is bij zijn zusje Mylou begraven omdat ze dat graag wilde.

Marlène haar rouwproces verliep grillig. Ze kreeg gelukkig nog een gezonde zoon.

Ze kreeg inzichten in hoe haar emoties als verdriet en boosheid op de loop gingen met haar en hoe ze deze kon reguleren.

Daarnaast was er later weer ruimte voor andere dingen en haar creativiteit en sportiviteit.

Marlène heeft in 2024 deelgenomen aan de lotgenotengroep ouder(s) die een kind(eren) hebben verloren. Hier heeft ze erkenning en herkenning gekregen. Hier kon ze zijn wie ze is en was er ruimte voor haar verhaal. Bij elke bijeenkomst had ze het gevoel dat de kinderen er even bij waren en er aandacht was voor het verhaal erachter.

Wat haar hierbij vooral duidelijk is geworden dat er een binnenkring én een buitenkring is met mensen die haar wel of niet begrijpen. Zo fijn om begrip te krijgen en te ontvangen.

Ze bezoekt het graf van Mylou en Roel nog steeds en het geeft haar na al die jaren nog steeds nabijheid en rust. Het is voor haar een stukje liefde geven en ’zorgen voor’.

Mariet Bastiaansen, in gesprek met Marlène van Summeren